Bebek Arabası ile İlk Gezi

Kızım 3 aylık olana kadar bir bebek arabamız yoktu. Kanguru ile (bkz. bebek butiği)dışarı çıkarıyorduk. Bu dönemde kanguru ile doktora, parklarda dolaşmaya, ev gezmelerine, alışverişe, kafelere  gittim ve hiçbirinde zorlanmadım aksine arkadaşlarım bebekle evden çıkmayı bir proje gibi anlatırdı ama ben kangurunun fermuarlı gözünde her zaman bir yedek kıyafet, alt bezi ve havlu bulunduğu için çıkmam gerektiğinde başka hiçbirşey düşünmeden kızımı kanguruya atıp 5 dakikada evden tek başıma çıkabiliyordum. Bu rahata rağmen neden bir de bebek arabası aldın derseniz – ki biz bunu kendi kendimize çok dedik – sanırım en çok dışarıda bir kafeye veya restorana gittiğimizde birşey yiyip içerken kızımın üzerine dökme ihtimalimden rahatsız olmam ve onun da yanımızda oturmasını etrafı izlemesini istememdi. Evde bu amaçla kullandığımız bir “ev tipi ana kucağı” var. Mothercare’den 25 liraya aldık, kızım burada oturup elleriyle oynamaya ve bizimle konuşmaya çalışmaya bayılıyor. Ben de aynı muhabbeti dışarı çıktığımızda da yaşayalım istiyorum.

Bir de büyükannelerin ne zaman araba alacaksınız diye ısrarla sorması da etkili tabii onların kanguruyu kullanmaları pek mümkün değil yaşları itibariyle. İşte bu sebeplerden herkes gibi bin bir araştırmalar sonucu aldığımız arabamızla (Quinny Senzz) ilk gezimizi evimizin yakınlarındaki dikmen vadisinde yaptık. Evden çıkmak eskisi kadar kolay olmadı tabii. Ben de arabanın sepetine güvenerek biraz fazla eşya aldım. Yine de 10-15 dakikada hazırlanabildik denebilir.

Dikmen vadisine inmek için iki kere merdivenli yollardan geçmek gerekiyor ardından da dik bir yokuş, tam deneme parkuru yani. Merdivenlere gidene kadar bile zorlandım, herhalde bu arabaları gelişmiş ülkelerin düzgün kaldırımları için yapıyorlar, bizim savaştan çıkmış görünümlü delik deşik kaldırımlarımıza pek uymuyor. Kaldırımda park eden arabaları, kaldırımı tamamen kaplayan direkleri, elektrik panellerini, ve çöp tenekelerini de düşününce yürüyüşün yarısı kaldırıma inip çıkmakla geçiyor üstelik kaldırımlar yüksek ve arabalar için eğimli iniş yeri yok. Bu vesileyle tekerlekli sandalye kullanan insanlara ülkemizde neredeyse yaşam hakkı bile verilmediğini de anlamış oldum. Merdivenlere geldiğimizde arabayı kapatıp, kızı tekrar kanguruya alıp arabanın sepetini de boşaltmak gerekti (bu yüzden sepete güvenip çok eşya almamak lazımmış). Bir elimde eşyalar bir elimde araba zar zor indim. Dik yokuştan arabayla inmek de bir o kadar zor ve tehlikeli bence. Zar zor vardık vadiye ama vadide arabayla dolaşmak çok eğlenceliydi.

Bu deneyimin sonunda kangurumun değerini daha bi anladım. Bir kaç gün sonra tek başıma evden annemlere giderken de arabayı götürdüm taksiye binerken kapa inince tekrar aç bebeği ve eşyaları yerleştir beni çok kastı, belki çoğu anne alışıktır ama ben kangurunun rahatlığına alıştığım için bana çok yük gibi geliyor. Bu nedenle her çıktığımda yanımda götürmemeye karar verdim bazı yerler arabayla çok güzel mesela göl kenarı, orman yürüyüşleri gibi uzun ve kızımın görmesini istediğim yerler ama alışveriş, ev ziyaretleri gibi durumlarda arabayı yanımda taşımanın hiç anlamı yok.